Vorige week, toen Jezus hun voor het  eerst vertelde dat Hij als Messias zou moeten lijden en sterven, twijfelden we nog of de leerlingen de draagwijdte van die boodschap wel begrepen hadden. Vandaag wordt alle twijfel weggenomen. We hebben twee pagina’s in ons evangelieboek omgeslagen, en opnieuw legt Jezus hen uit dat de Mensenzoon door mensenhanden zal gedood worden om vervolgens te verrijzen. Maar nu voegt Marcus er uitdrukkelijk aan toe: “Ze begrepen het niet”. Ze begrepen het niet omdat ze nog vastgebakken zaten aan de klassiek joodse visie op de verwachte Messias. Wie iets niet begrijpt, kan altijd enige toelichting vragen. Doch wat schrijft Marcus? “Ze begrepen dat woord niet, maar durfden Hem er ook niets over te vragen.”

Als een homilie op zondag tegenvalt – ik wens het niemand - heb je misschien nog de kans iets gehoord te hebben dat behoort tot het “depositum fidei”, het geheel van geloofscommentaren uit de christelijke leer. Dingen die we min of meer kennen of kunnen leren kennen. Een magere troost ?

Beste zusters en broeders,

Onlangs reisde ik met de trein van Nederland naar België. Toen ik net geïnstalleerd was in de coupé begon een man aan de overkant van het gangpad wild gebaren naar me te maken en allerlei klanken uit te stoten. Hij kwam op me af, meende dat hij door luider te schreeuwen voor mij verstaanbaarder zou worden, probeerde iets te schrijven of te tekenen, merkte dat ook dat geen zoden aan de dijk zette, en overhandigde me uiteindelijk zijn telefoon. Was ik even opgelucht toen ik aan de andere kant van de lijn plots een Nederlandse stem hoorde: “Meneer? U spreekt Nederlands? Godzijdank! U heeft te maken met een van onze werknemers die zonet vanuit Bulgarije is aangekomen op Schiphol, en zal worden tewerkgesteld op een bouwwerf in Antwerpen. Hij spreekt enkel zijn eigen Bulgaarse dialect en lijkt de weg helemaal kwijt te zijn.” Ook ik moest naar Antwerpen, dus met vele gebaren en woorden die – hoop ik – geruststellend overkwamen maakte ik de man diets dat ik hem zou helpen op zijn bestemming te raken.

Het valt mij op dat gekibbel of getwist binnen een relatie, binnen een gezin, in een kloostergemeenschap, of b.v. in een sportclub, meestal niet begint met zware meningsverschillen over grote filosofische thema’s. Die laatste komen er soms na de nodige hoeveelheid alcohol. Neen, dagelijkse geschillen gaan over kleinigheden, over praktische dingen waar we ons bij elkaar aan ergeren. Als we niet oppassen, worden die pietluttigheden een voortdurende bron van ergernis en maken ze voor iedereen het leven zuur.

Kijkcijfers. Ziedaar een woord van onze tijd. Kijkcijfers zijn de grote schrik van alle presentatoren en makers van televisie en radio. Je kan nog zo goed zijn in je vak: als de kijkcijfers niet navenant zijn, word je onvermijdelijk naar de exit geduwd. Het gevaar van het blind najagen van kijkcijfers is echter dat de kwaliteit van de uitzendingen steeds middelmatiger wordt. Alsof de “nivellering naar beneden” de regel is geworden. Nochtans zijn kijkcijfers iets natuurlijks.

Wilt gij ook soms weggaan?   (Joh 6:68).
Een paar jaar geleden had ik het geluk de heer Paulson te ontmoeten. Mijnheer Paulson leidt een ashram die bekend staat als de Sion Ashram. Dit is een huis voor gehandicapten die op straat leefden. In het kader van onze permanente vorming tot priester hebben wij enige tijd in dit tehuis doorgebracht als vrijwilliger.

In welke kerk je ook komt, er branden altijd kaarsjes, en veruit de meeste van die kaarsjes, branden aan het beeld van Maria.
‘Sta ons bij in alle nood’, zo bidden die kaarsjes in onze naam.
Want dat is waarom we ons tot Maria wenden: dat ze ons zou bijstaan.
We kunnen dat aan alle heiligen vragen, we kunnen het aan Jezus, aan God onze Vader, vragen, maar we vragen het toch vooral aan Maria.

En we doen dit, omdat Maria een mens is zoals wij.
Zij kende ook geluk en ongeluk, vreugde en verdriet, zekerheid en onzekerheid, vertrouwen en angst. En zij bleef, in dienstbaarheid, trouw aan haar gegeven woord,  trouw aan haar geloof en daarin gaat zij ons voor.
Hoe weten wij dat?
De Bijbel vertelt ons niet erg veel over Maria.
We lezen in het evangelie volgens Lucas dat ze nog niet getrouwd is met Jozef. wanneer de engel Gabriël haar opzoekt en zegt dat ze een kind zal krijgen door de Heilige Geest. Maria antwoordt eenvoudig: Ik ben de dienares van de Heer. Laat met mij gebeuren wat u gezegd hebt. Dat kind moet ze Jezus noemen. Hij zal koning worden tot in eeuwigheid.
Maria maakt zo, heel haar leven, letterlijk en figuurlijk plaats in zichzelf voor God , voor haar zoon Jezus.  
Zo gaat zij, zelf zwanger, naar het bergland om haar nicht Elisabeth, die op dat moment zwanger is van de latere Johannes de Doper, te gaan helpen.
Als Maria bij haar komt, jubelt ze van blijdschap.
Het Magnificat, een prachtig loflied schetst een strijdbare vrouw:
Met heel mijn hart roem ik de Heer.
Machtigen stoot Hij van hun troon, maar geringen verheft Hij.
Meteen krijgen we karaktertrekken van Maria te zien, een  eenvoudige, gelovige vrouw, die in dienstbaarheid trouw blijft aan haar gegeven Ja-woord.
Door de eeuwen heen werden in de theologie en de kunst deze eigenschappen verder uitgewerkt, soms overhellend naar overdrijving...
Zo groeide er een tendens om Maria te vergoddelijken. Ze werd zo vroom voorgesteld dat alle menselijkheid uit haar verdween.
Op sommige afbeeldingen zit Maria op een troon naast Christus, bijna een vrouwelijke God. Waar was de eenvoudige, nederige, lieve vrouw??
Het Tweede Vaticaans Concilie waarschuwde dan ook voor valse overdrijving en sentimentaliteit in de Mariaverering.
Maria verwijst altijd naar Jezus, via haar bidden we tot God.
Als wij vandaag naar beelden van haar  kijken  dan toont zij ons vaak met een glimlach, met een teder gebaar haar Kind. Zij verwijst ons telkens opnieuw naar Jezus, als om te zeggen:
"Hij is belangrijker! Kijk en luister naar Hem en doe wat Hij vraagt!"
Maria wil nooit de aandacht op zichzelf richten, zij staat altijd ten dienste van... de kleine, gewone mens…
Eigenlijk stuurt zij ons op onze beurt het bergland in, dat is naar de plaats waar zwakkeren en kleinen in nood zijn, opdat wij daar vandaag nog ter hulp zouden snellen, in Jezus' naam. Vandaag zou zij ons naar de overstroomde gebieden in ons land sturen…
Ja, als wij een kaarsje branden mogen wij veel vragen aan Maria. Maar laten wij, kijkend naar haar glimlach en haar gebaar, er steeds aan toevoegen: "Moeder, geef ons vooral een hart dat dienstbaar blijft voor anderen."
Maria is ook groot omdat zij geloofde. "Geloven" betekent: uit vrije wil aanvaarden dat God zijn middelen gebruikt om in ons leven zijn plan te voltrekken.
Vanaf de dag van haar ja-woord tot het uur van het kruis en de verheerlijking van haar Zoon, antwoordde  Maria steeds opnieuw: "Zie de dienstmaagd van de Heer. Mij geschiede naar Uw woord!"
Zo leert zij ons:
-aanvaarden dat God in ons leven zijn eigen wegen kiest om ons te brengen tot waar Hij ons nodig heeft,
-Gods vingerwijzingen aan te voelen in hetgeen wij beleven.
Zij verwijst ons steeds weer naar haar Kind, Jezus, vooral op de dagen dat wij zouden vergeten dat wij ons zonder angst mogen toevertrouwen aan alles wat Hij, de Liefde, eigenlijk van ons verlangt.
Als wij iets vragen aan Maria, laten wij er dan steeds aan toevoegen: "Moeder, geef ons vooral ook een hart dat gelooft in de Liefde!"
Voor haar grote dienstbaarheid, haar trouw aan het gegeven ‘Ja-woord’  en haar groot geloof wordt deze jonge vrouw vandaag gevierd als de verheerlijkte Koningin van de hemel.
Het laatste wat de evangelist Lucas (deze keer in de Handelingen van de apostelen) over Maria schrijft, is dat ze na de dood en verrijzenis van Jezus samen met de leerlingen eensgezind in het gebed bleef.
De Kerk neemt aan dat Maria gestorven is zoals alle andere mensen, wat niet wegneemt dat God haar met geest en lichaam bij zich heeft opgenomen.
Het verschil met ons, gewone stervelingen, is dan dat ze niet het verval van de dood kende.
In de volksmond spreken we nog over Maria Hemelvaart, wat eigenlijk niet klopt.
Het feest van Maria Tenhemelopneming werd eind 6de eeuw door keizer Mauritius in Byzantium ingevoerd.  Pas in 1950 werd de tenhemelopneming onder paus Pius XII ook een dogma (leerstelling) in de Kerk.
De betekenis van haar tenhemelopneming krijgt zeggingskracht als we ernaar kijken vanuit de weg die zij gegaan is in haar leven.
Maria heeft een spoor getrokken door deze wereld, een spoor waarin mensen zich kunnen herkennen, zich veilig voelen. Soms als het heel donker wordt, licht zij ons voor, staat zij ons bij.
Altijd verwijst zij naar haar zoon, Jezus. Gods belofte dat het leven voortduurt in eeuwigheid wordt waar in de tenhemelopneming van Maria.

We gaan ons niet verdiepen in de kerkelijke dogma’s die over Maria circuleren. Ik stel voor dat we in de leer gaan bij de kunstschilders. Er zijn namelijk ontelbaar veel afbeeldingen geschilderd van Maria die de boodschap ontvangt van de engel dat ze zwanger zal worden. U kunt zich het tafereel ongetwijfeld voor de geest halen: Maria is, zoals het hoort, in gebed verzonken, de gevleugelde engel komt binnen met zijn verrassende boodschap.