Jef Schoenaerts
Zondag 3 november

Het verhaal van Zacheüs is overbekend. Omdat het zo plastisch verteld wordt,  kennen de meesten het al van kindsbeen af.    Vaak wordt het op dezelfde manier  geïnterpreteerd als de vele evangelieverhalen over zieken die door Jezus worden  genezen. Maar misschien is dat toch wel wat kort door de bocht. Om het eigene van het Zacheüsverhaal te begrijpen, wil ik daarom even terugkeren  naar het verhaal  nét daarvoor in het evangelie.    Het gaat over een blinde man die  begint te roepen als Jezus in de buurt is. De omstaanders proberen hem te doen  zwijgen maar hij roept alleen maar luider.  Wat wil die blinde?  Hij zoekt hulp voor  een heel concrete nood: hij wil létterlijk weer zién.   Mensen roepen Jezus vanuit  hun fysiek of mentaal lijden, vanuit de dood rondom hen: ze zijn talloos in het  evangelie.  Denken we maar aan Jaïrus die weent om zijn overleden 12-jarig  dochtertje, aan de schoonmoeder van Simon Petrus met hoge koorts, aan de man  met de verschrompelde hand, aan de kromgebogen vrouw gekweld door een boze  geest,…     

Jo Van Hoorde
Zondag 27 oktober

Het lijkt niet eenvoudig om met zo’n bijna vanzelfsprekend verhaal aan de slag te gaan.
Wat valt er immers nog te zeggen? Alles lijkt duidelijk. Een Farizeeër en een tollenaar worden zwart-wit tegenover elkaar gezet met een duidelijke boodschap: het verhaal is bedoeld voor de mensen die anderen minachten. En de evangelist voegt er de moraal van het verhaal aan toe, voor het geval u het niet zelf zou kunnen vinden hebben: ‘Wie zichzelf verheft zal vernederd worden en wie zich vernedert zal verheven worden.’ De hoogmoedige Farizeeërs in dit leven zingen best een toontje lager en die arme sukkelaars van tollenaars, ze kunnen fluitend verder.
Case closed. We hebben het begrepen, want wij zijn natuurlijk niet zoals die Farizeeër, wij kijken in geen geval neer op andere mensen om wie ze zijn of wat ze doen.

Guido Van Hercke
Zondag 20 oktober

Het evangelieverhaal van vandaag is weer typisch Jezus van Nazareth: scherp, prikkelend en altijd ook confronterend. Want het is niet min wat er met die weduwe gebeurt. In die tijd is een weduwe  een vrouw zonder bescherming, aangewezen op de hulp van anderen. Ze kon niet erven. Had ze kinderen, dan konden die haar helpen, anders moest ze terug naar het ouderlijke huis. Wilde ze of kon ze dat niet, dan moest ze maar bedelen. Sedert de profeten noemt de bijbel drie groepen mensen die zo zwak waren: de weduwen, de wezen en de vreemdelingen.

Ignace d'Hert
Zondag 6 oktober

“Geef ons meer geloof!”! Wat bedoelen die apostelen daar mee? Bedoelen ze : geef ons meer wilskracht om te geloven dat God in zijn voorzienigheid de geschiedenis leidt ? Dan blijkt hij toch niet opgewassen tegen al die mensen die de hele geschiedenis door dood en vernieling zaaien. Zelfs de natuurkrachten kan hij niet in bedwang houden. Aardbevingen, tsunami’s, hij is ze niet de baas. Ze verwoesten duizenden mensenlevens. “Geef ons meer geloof!” Betekent het: geef ons meer nederigheid om die onbegrijpelijke geloofspunten te aanvaarden die we vroeger hebben geleerd ? Over één God en toch drie personen? En over Jezus menselijk en goddelijk tegelijk? En Maria moeder en maagd. “Geef ons meer geloof”. Betekent het : geef ons meer volgzaamheid om gewoon te slikken hetgeen een of andere gestoorde theoloog uit zijn hoed getoverd heeft, zoals het voorgeborchte der hel als rustplaats voor ongedoopt gestorven kinderen, of dat vrouwen geen priester kunnen worden? Dan zeg ik : daar gaat geloven toch niet over. Geloof is geen intellectuele acrobatie. En het is ook geen abracadabra.

Antoinette Van Mossevelde
Zondag 15 september

‘Aandacht, aandacht! Aan iedereen wordt gevraagd uit te kijken naar een 2 jarig jongetje met blauw zwembroekje, blonde krullen, luisterend naar de naam…. ‘ Jaarlijks hoor je dergelijke oproep aan het strand. Tijdens de zomermaanden aan de kust raken kinderen zoek, spelend of nieuwsgierig verkennend. Voor de ouders zijn het dan vaak heel angstige en beklemmende momenten alvorens het kind teruggevonden wordt. En gelukkig gebeurt dat zo goed als altijd. Maar soms duurt het meerdere uren. En die spanning en ook de uiteindelijke opluchting blijven je levenslang bij.

Ignace d'Hert
Zondag 8 september

Weer staan we voor een woord van Jezus waar we koude rillingen van krijgen. “Je  kruis opnemen”. Alles achterlaten:  vader, moeder, vrouw en kinderen. Ik  krijg het benauwd wanneer ik denk aan de vele manieren waarop zo’n woord op het leven van mensen heeft ingewerkt. Er is lijden mee toegedekt, ontbering goedgepraat, miserie als goddelijke uitverkiezing voorgesteld.

George De Vinck
Zondag 1 september

Op  vandaag leven we in een tijd waarin eetcultuur centraal staat. De maaltijd is immers een moment, waarop familie,, vrienden of collega’s velerlei nieuwsjes .. met mekaar delen., het is een moment waar we mekaar vinden en tafelgenoten een inkijk gunnen van wat er  in ons leeft. … Ook bij de Joden was de maaltijd een  belangrijk  maatschappelijk gegeven, dat gevierd werd in verbondenheid met God en de medemens.

Marcel Braekers 
Zondag 25 augustus

In de manier waarop mensen zich God voorstellen is in 70 jaar veel veranderd. In mijn kindertijd leerden we dat God vooral rechter was, dat Hij zelfs onze meest geheime gedachten kende, iets dat wij niet zo geruststellend vonden. Je kon naar de hemel gaan, maar ook naar de hel, enz. U herinnert zich wellicht de driehoek met het oog ‘hier vloekt men niet, God ziet je’, enz. Ik wil geen karikatuur tekenen, want tegelijk werd ook gezegd dat onze God vergevingsgezind is en zijn eindeloze barmhartigheid heeft getoond in het offer van zijn Zoon. Vanaf de jaren ’60 sloeg dat beeld om in het tegendeel.

Homilie van de Assumptie

Maria doet me soms denken aan de kleinste Russische poppenfiguurtjes! Degene die zich laat inpakken door iemand die groter is dan zij. Degene die uitgaat van een verhaal dat haar overstijgt en toch echt centraal blijft staan in het spel!

Wat bijzonder is in het Magnificat – de hymne in het evangelie die we zojuist gehoord hebben – is dat Maria zichzelf in het middelpunt van Gods werk ziet. Haar nederigheid zet haar niet opzij, buiten spel, zoals we soms wel eens konden doen. Ze is precies in het midden!  In het spel van de Russische poppen, blijft de kleinste in het midden. Je moet het grote uiteen halen om aan het centrum te komen! Maria, de nederige dienares, keert dus alle logica om: "De machtige heeft aan mij zijn wonderen gedaan." zei ze.

Bernard De Cock - Met of zonder God?
Zondag 11 augustus

Enige tijd geleden schreef een bekende arts en filosoof een opmerkelijke dagbladcolumn.  Aanleiding was – aldus de schrijver zelf – een foto die hem gechoqueerd had. De foto toonde de herbestemming van een kerk tot een centrum voor trampolinespringen. Ooit had onze vrijzinnige arts-filosoof het geloof ‘aantrekkelijke onzin’ genoemd.

Jef Schoenaerts - Ontmoeting schept ruimte voor een godsgeschenk
Zondag 21 juli

De twee verhalen die we net hoorden, doen ons spontaan denken dat de waarde van gastvrijheid er de kern van is.   Laten we daarom misschien toch vertrekken van wat gastvrijheid kan betekenen.  Ik wil daarvoor – we zijn toch in vakantiemodus - in gedachten even naar Azië reizen en twee ervaringen met u delen. Lange tijd geleden logeerden we met een reisgezelschap in een fraai hotel in Manila.   We werden er heel hartelijk ontvangen en werden er op onze wenken bediend.  Of juister: we werden er méér dan “op onze wenken bediend” want zélf je bagage dragen werd niet getolereerd of je stoel bijschuiven aan tafel: dat deed je niet zelf, het werd voor jou gedaan.   Velen onder ons voelden dit aan als verwennerij en voelden zich zelfs gegeneerd en ongemakkelijk bij zoveel aandacht en dienst. 

Bernard De Cock - Over een Samaritaan die barmhartigheid betoonde
Zondag 14 juli

Het zijn niet alleen de jonge mensen die het druk hebben. Wij allemaal, zelfs de senioren, zijn niet gespaard van de ongelooflijke haast, waar Herman Van Veen over zingt: “Opzij, opzij, opzij/maak plaats, maak plaats, maak plaats/we hebben ongelofelijke haast/we moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.” Hoe dan ook, wij hebben allemaal onze projecten waar we willen voor gaan. Waar we vaart willen achter steken. Waar we iets voor over hebben en waar we dus veel tijd willen en moeten aan besteden. Dat is goed: een relatie vorm geven, een carrière opbouwen, een gezin stichten, een bedrijf opstarten. Het zijn activiteiten, projecten waar we ons leven zin en inhoud mee geven.