Dat is een lang evangelie. Het handelt over “zien”. Iemand die blind is wordt bij Jezus gebracht. We zijn getuige van een vreemde manier van doen. Jezus strijkt de blinde man slijk in de ogen. Wellicht niet de meest hygiënisch verantwoorde manier om een blinde te behandelen. Er moet dus een diepere betekenis schuil gaan achter deze bizarre handeling. Het doet inderdaad denken aan het scheppingsverhaal in de bijbel waar we lezen dat God een mens boetseerde van aarde en er een levensadem in blies. Bij een stervende gaat de levensadem weg en krijgt hij een droge mond. Daarom beschouwde men in Jezus’ tijd het speeksel als gecondenseerde levensadem. Het gebaar van Jezus die slijk maakt van aarde en gecondenseerde levensadem wijst op een nieuwe schepping. De blindgeborene is van nature blind. En zie, hij wordt herschapen. Van blind wordt hij niet alleen ziende, maar helderziende. Hij kende Jezus niet. Het is maar wanneer Jezus zijn identiteit kenbaar maakt dat hij van verbijstering op de grond valt in diep respect en dankbaarheid.

Heer, het is goed dat wij hier zijn.

Beste vrienden

In de lezingen van de tweede zondag van de vastentijd wordt de verbazingwekkende gedaanteverandering van Jezus op de berg voor zijn drie meest toegewijde volgelingen uitgebeeld. Toen ik het evangelie voor het eerst las, vroeg ik me af waarom het in de vastentijd werd gelezen, want het hoorde bij het augustusfeest van de Gedaanteverandering. Bij nader inzien begreep ik dat de Gedaanteverandering van Jezus ons een boodschap van inspiratie en hoop biedt. Wat is een beter moment om deze mystieke openbaring van Jezus onder de aandacht te brengen dan tijdens de vastentijd? Een tijd waarin we op zoek gaan naar ons ware zelf en alles loslaten wat ons ervan weerhoudt Jezus' ultieme openbaring te ontmoeten, zoals de drie leerlingen deden. In de Bijbel staat een prachtig verhaal over Aramese krijgers die naar Dothan trekken om Elisa gevangen te nemen. De eerste die zich realiseert dat ze gevangen worden gehouden is Elisa's bediende, die zich zorgen maakt over de veiligheid van zijn meester. Hij vraagt Elisa: "Oh, mijn heer, wat moeten we doen?" De profeet antwoordt: "Wees niet bang. Meer mensen steunen ons dan zij." Maar wie zou dat geloven met vijandelijke troepen die oprukken en de nabijgelegen helling overspoelen?

De veertigdagentijd is begonnen en we mogen die mee-maken -in de dubbele betekenis van het woord. Moge het een tijd worden die niet alleen verankerd is in een levende traditie maar hopelijk ook in een steunende gemeenschap.

We beluisterden een wellicht 4000 jaar oude mythische vertelling: JHWH God begint het avontuur ‘mens’ in de veilige paradijselijke tuin van Eden met in haar midden de boom van het leven en de boom van kennis van goed en kwaad. Wanneer het mensenpaar eet van de verboden boom, ontdekt het dat ze naakt zijn. Ze schamen zich, maken lendenschorten en worden door JHWH God uit de tuin gedreven.

We kennen dit verhaal als ‘de zondeval’, ongehoorzaamheid heeft de mens van God gescheiden. Stilstaand bij ‘schaamte’ in ons leven ontdekken we nog andere betekenislagen. Wie schaamte voelt heeft nl. weet (kennis!) van goed en kwaad. Schaamte zegt iets over een geweten dat wakker is en het leven ziet zoals het is. JHWH God had ons dat willen besparen, maar straft de mens uiteindelijk minder vreselijk dan voorzien. De mens sterft niet, maar lééft het leven met haar ups en downs én met schaamte die richting geeft in deze minder paradijselijke wereld.

De broeders in het klooster van Leuven hebben Philippe Cochinaux gekozen tot nieuwe prior. Hij volgt broeder Richard Steenvoorde op die eind vorig jaar is teruggekeerd naar Rotterdam (Nederland).

Philippe Cochinaux was tot eind vorig jaar provinciaal overste van de Belgische provincie, een functie die hij een aantal termijnen heeft vervuld. Daarnaast werkt hij als aalmoezenier in het ziekenhuis en is hij een van de vaste gezichten van het Franstalige kanaal van Dominicains.tv/DominicanenTV. In Leuven zal broeder Philippe leiding geven aan een Engelssprekende, internationale gemeenschap die daar afgelopen zomer van start is gegaan. Dat valt samen met een grote verbouwing en modernisering van het klooster aan de Ravenstraat in Leuven. 

Helemaal not done … of toch ?

Om van Judea terug naar Galilea te komen, moesten Jezus en zijn leerlingen doorheen Samaria.  Samaria was vijandelijk gebied. Het conflict tussen Joden en Samaritanen was al 4-5 generaties oud.  Het begon toen een Joodse koning de tempel van de Samaritanen had verwoest. In de tijd dat Joannes zijn evangelie schreef, waren de Joden hun tempel van Jeruzalem ook al kwijt, hetgeen door de Samaritanen als een zoete wraak beschouwd werd.

Kortom er heerste een diep wantrouwen tussen beide volken.

Een wildvreemde vrouw aanspreken was in de Joodse gemeenschap al helemaal “not-done”, maar als die vrouw dan nog een samaritaanse was, was dat erger dan onwelvoegelijk, het grensde aan landverraad!

De vastentijd wordt vaak voorgesteld als een eenvoudige tijd van herbronning, van teruggaan naar de basis... Een beetje zoals een dieetperiode, van het afslanken van het ego! Een kleine kuur —en een tijd van afzondering— om verleidingen te vermijden en met Pasen herboren te worden! Dit is niet helemaal fout, maar het is veel te simpel. Het heeft zelfs iets potentieel pretentieus alsof de genade van Pasen “verdiend” zou moeten worden!

Bijna hebben we de maand februari achter de rug. Ik weet niet of u hebt meegedaan met de tournee minerale, het initiatief van een maand zonder alcohol. Mij is het niet gelukt. Ik heb het ook niet geprobeerd. En toch klinkt er een uitdaging in door. En dat brengt een zeker ongemak met zich mee. Ook met de vastentijd die we zijn ingegaan voelen we iets dergelijks. Ongemak. 40 dagen lang.  

In een recent interview (in K&L) zegt Jean Bastiaens, de afscheidnemende directeur van het Brugse Bijbelhuis: “De bijbel is geen boek waarvan de betekenis vastligt, veeleer een soort huis om in te wonen waarvan je zelf een thuis moet maken. Zo bekeken ben je als bijbelliefhebber telkens opnieuw een beginneling.” 

Je kunt van het huis slechts een thuis maken als je niet aan de buitenkant blijft staan maar er ook binnengaat. In het Matteüsevangelie leren we Jezus kennen als een Joodse leraar die niet alleen ‘spreekt’ en ‘leert’ maar ook  daad-werkelijk binnen is gegaan in het grote huis dat de Schrift is.