“Mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Het is zoveel makkelijker dit te zeggen dan te beleven, vooral wanneer we de indruk hebben dat de hemel ons zonet op het hoofd is gevallen. We kunnen ons in de war voelen, verloren, eenzaam. Gelukkig voor ons hebben we ons geloof, het vertrouwen in God die zich openbaart in Jezus Christus en die ons bevestigt: “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
Maar op welke manier is het juk van de Heer licht? Er komt een oud verhaal in me op, dat goed deze stelling van Jezus samenvat. Op een dag ziet een man een klein kind dat op zijn rug een ander kind draagt, dat kreupel is. Het kind zwichtte haast onder het gewicht en ging maar traag, heel traag vooruit. Niet veel om gelukkig over te zijn, zo zou je denken. Maar ze waren het wel, en ze straalden hun geluk ook uit. “Dat is best een zware last die je daar draagt”, zo zei de man tot het kind. “Welnee meneer”, aldus het kind, “dit is mijn kleine broer”. De wijsheid van dit kleine kind deed onze man verstomd staan. In zijn eigen woorden herinnert dit kind ons eraan dat wat ons redelijkerwijs zwaar kan lijken, en het ook in werkelijkheid is, dikwijls lichter wordt wanneer het beleefd wordt met liefde. Wanneer de liefde in het hart van onze inspanningen staat, is de last geen last meer maar een levenservaring.
